Dzień 9: Nie taki diabeł straszny...

          Gdy myślę, że do końca zostało już tylko 7 dni... szargają mną mieszane uczucia. Wiadomo - mięśnie bolą, siniaków mam tyle, że trudno je zliczyć, notorycznie brakuje mi snu i czasu dla siebie. Poza tym minęło niby tylko 9 dni, ale człowiek jakoś tak tęskni, za rodziną, treningami z psami i szeroko pojętym światem zewnętrznym. Z drugiej jednak strony po pierwsze coraz bardziej się integrujesz ze swoim plutonem i coraz bardziej przyzwyczajasz do takiego „prostego” życia, bez telewizora, zakupów, gotowania, pracy itd. Najgorsze jednak, że masz świadomość zbliżającej się wielkimi krokami „magicznej” pętli taktycznej. Nikt nie wie czego się ma tam spodziewać, każdy zastanawia się czy na tej ostatniej prostej przed przysięgą da radę, czy nie osłabi jakąś swoją „dysfunkcją” plutonu i czy najzwyczajniej w świecie nie narobi sobie obciachu. Mam olbrzymią wręcz świadomość tego jak mało jeszcze wiem, ile rzeczy muszę się jeszcze nauczyć i że mój organizm czasami wręcz ciągnie na rezerwie a przecież przede mną ten największy wysiłek. Wiadomo, najbardziej człowiek boi się tego czego nie zna. Dlatego też piątek, który ma być tym dniem próby staram się jakoś odsunąć w daleką przyszłość choć – co oczywiste – nie jest to możliwe. Nadejdzie bez względu na moje marzenie by w magiczny sposób zniknął z kalendarza.

Nie ma więc co trząść portkami, tylko trzeba spiąć cztery litery i popatrzeć na to wszystko z innej perspektywy. Przez ostatnie 9 dni wtłoczyłam lub wtłoczono we mnie tyle, że czasami myślałam na zmianę, że albo eksploduje mi mózg albo eksplodują mi mięśnie – a jednak dałam radę. Robiłam rzeczy, jakich myślałam, że nigdy robić nie będę albo dlatego, że nie będę miała okazji albo po prostu nie dam rady. Myślałam, że rozkładanie broni to tak skomplikowana sprawa, że w życiu nie dam rady – teraz chcę próbować to robić z zamkniętymi oczami, czyszczenie broni wydawało mi się skomplikowanym rzemiosłem a robię to – tak mi się wydaje – nie tylko sprawnie, ale i z przyjemnością. Nie myślałam, że jestem w stanie w 15 minut po obudzeniu być już umyta, ubrana, mieć pościelone łóżko i stać na baczność na korytarzu – a jednak jest to możliwe. W życiu nie spodziewałam się, że ogarnę takie zagadnienia z zielonej taktyki jakie robię teraz bez zastanowienia, że postawy z bronią, które dla mnie były nienaturalnym wykrzywieniem w różne strony ciała będę robić automatycznie. Kto normalnie kładąc się na brzuch ustawia prawą nogę prosto, drugą szeroko a do tego całe stopy przygniata do ziemi?. To wszystko na początku wydawało mi się mega skomplikowane i nie do ogarnięcia a jednak daję radę. Zawdzięczam to przede wszystkim naszej kadrze, która z nadludzką cierpliwością szkoli nasz pluton, ale i myślę, że swojemu uporowi, który za każdym razem gdy choć przez moment w głowie pojawi się myśl „nie dam rady, nie potrafię” daje mi przysłowiowego „plaskacza”, potrząsa mną wewnętrznie i mówi, żebym wzięła się w garść.

Skoro więc taka Mała Mi, radzi sobie z rozkładaniem broni (o dziwo potrafię ją też złożyć tak by nic nie zostało i żeby działała), nauczyła się wszystkich najdziwniejszych nazw różnych elementów z których składa się broń czy pocisk, jest w stanie w „olbrzymiej” jak dla mnie kamizelce, hełmie i z bronią padać, powstawać, rolować się, robić „bramkę”, szachownicę, okrężną, sierżanta, banana i całą masę innych czynności to znaczy, że nie ma rzeczy niemożliwych.

Jak już kiedyś pisałam – wszystko siedzi w głowie, tak więc „pętlo” bój się mnie i mojego plutonu… nadciągamy!!!