Dzień 3: Mój nowy partner na dobre i na złe

Wiadomo, że najważniejsza będzie przysięga wojskowa na którą wszyscy czekamy i o której każdy z nas myśli. Jednak jest jeszcze jeden wyjątkowy dzień podczas 16. – dzień uroczystego przekazania broni i to było właśnie dziś. Do batalionu przyjechał Dowódca 13 Śląskiej Brygady Obrony Terytorialnej, pułkownik Tomasz Białas.

Zgodnie z wojskowym ceremoniałem wystąpiła do Niego czwórka reprezentująca plutony i z Jego rąk odebrała karabinki MSBS GROT – miałam zaszczyt być w tej czwórce. Na początku myślałam „po co tyle zamieszania, nie można nam jej po prostu dać?” W końcu to tylko narzędzie do pracy a raczej służby ale ok. Jak tak ma być to tak ma być, odbiorę broń i tyle, jedyne czym się stresowałam to to żeby nie pomieszały mi się ręce i nogi w drodze jaką mam do pokonania z miejsca gdzie stały plutony do Dowódcy czyli w całych tych 10 może 15 krokach, żebym dobrze wykonała w tył zwrot no i przypadkiem zawieszając sobie broń na plecach nie walnęła nią o beton. Wiadomo jak coś ma pójść nie tak i ma się zdarzyć coś co nigdy nie powinno mieć miejsca to właśnie w takich sytuacjach gdy bardzo nam zależy żeby wszystko poszło perfekcyjnie. Podchodząc po broń myślałam więc tylko – szeregowa nie daj ciała!

Gdy jednak podszedł do mnie Dowódca i powiedział „W imieniu Rzeczpospolitej wręczam Pani broń” w oczach stanęły mi łzy - serio. Może to głupie, możecie w to nie wierzyć no i może to nieracjonalne, ale tak właśnie było. Gdy chwyciłam za karabinek trochę więc ręce mi drżały – może z emocji może z powodu pogody taktycznej (wiatr, który zerwał nam stołówkowy namiot w nocy nie odpuszczał). Wracając do szyku trudno mi było zachować poważną wojskową minę, walczyłam z kącikami ust żeby nie wygiąć ich w uśmiech. Przyznam, że nie do końca to mi się udało. Czułam jakąś dziwną dumę i chyba po raz pierwszy tak naprawdę poczułam, że staję się żołnierzem…

Tak właśnie poznałam swojego partnera na dobre i na złe. Od dziś mamy stanowić jedność – idę na apel – mam go przy sobie, idę na stołówkę - mam go przy sobie, idę… no sami wiecie gdzie i tam mnie nie opuszcza.

Tak będzie wyglądało następne 13 dni. Uczę się go, przyzwyczajam do niego i nie spuszczam go z oczu. Od teraz ma to być mój najlepszy przyjaciel, z którym muszę się świetnie zgrać bo to on ma mi ratować cztery litery gdy będzie taka potrzeba. Muszę więc o niego dbać jakby był częścią mojego organizmu.

Nie powiem, że mnie czasami nie wkurza… bo tachanie go na stołówkę czy w miejsce nazwijmy to „ustronne” wygodne nie jest. Poza tym cwaniak jednak swoją wagę ma a jeszcze nie raz stawia opory i wymaga ode mnie użycia większej siły (czas popracować nad mięśniami rąk) a jeszcze i zaplątać się potrafi akurat gdy „ekspresowa” zbiórka jest robiona, to coś czuję, że ciężko nam się będzie rozstać po przysiędze. Teraz gdy już wszyscy śpią a ja siedząc na korytarzu by nikomu nie przeszkadzać opisuję ten dzień co chwile zerkam na mojego GROTA i mimowolnie się uśmiecham a potem sobie myślę – ale Ty głupia jesteś szeregowa, broń jak każda inna, z której już nie raz strzelałaś.

Może jednak wcale nie jak każda inna…