DZIEŃ 2: „Na raz i na czas”

„Wolniej żołnierz, wolniej!!!” – wbrew pozorom to hasło wcale nie oznacza, że szeregowy ma się nie śpieszyć i w spokoju napawać otaczającym go światem. Gdy pada takie hasło wiesz jedno… musisz ruszyć cztery litery tak szybko, że struś pędziwiatr przy tobie będzie żółwiem. Nie, nie przesadzam tu po prostu wszystko wyliczone jest co do minuty… no może poza snem. Zawsze może być skrócony gdy trzeba jeszcze nad czymś popracować a zawsze jest nad czym.

Nawet więc gdy gasną światła, w pokojach trwają jeszcze cisze rozmowy o tym co jak zrobić, przypomnienie jak wyglądają poszczególne stopnie, czy co znajduje się w wojskowym regulaminie, choć w Sali ciężko się obrócić to jesteśmy tam nawet w stanie przećwiczyć marsz.

To dopiero drugi dzień a ja już zrozumiałam dlaczego szkolenie podstawowe trwa „tylko” 16 dni… Nie ma czasu na lanie wody – konkret, konkret, konkret. W każdej wolnej chwili ćwiczymy marsz i musztrę. Może od razu dodam, że wolna chwila to moment kiedy idziemy jeść, przechodzimy korytarzem, lub idziemy na kolejne zajęcia praktyczne. Masakra… tak sobie właśnie uświadomiłam, że nawet idąc do ubikacji staram się iść krokiem wojskowym.

Tu z mojej strony należy się wielki szacun, serio WIELKI dla wszystkich żołnierzy z Batalionu Reprezentacyjnego Wojska Polskiego – kurde zawsze podobało mi się gdy widziałam Wasze przejścia przeróżne, ale dopiero teraz zrozumiałam, ile musieliście włożyć pracy w to, żeby jak się to niektórym wydaje, po prostu się przemaszerować.

Wracając jednak do naszych koszar to jeszcze dziś maszerując radośnie na obiad myślałam sobie, że nie jest tak źle, że nawet nam to sprawnie idzie. Gdy jednak pod wieczór wmaszerowaliśmy na plac to stwierdziłam – zostaniemy tu do rana jak nic. No bo jak mam ogarnąć prawo, lewo, równaj, pokryj, zajdź i to wszystko jeszcze zgrać z ruchami nóg i rąk nie tylko swoich? To się wydawało wręcz niemożliwe. Byłam nawet święcie przekonana, że prędzej nauczę się tanga argentyńskiego niż tego wszystkiego co trzeba podczas marszu robić z rękami, nogami i głową.

„Lewa”, „lewa”, „lewa”, „raz”, „raz” raz” – chyba to mi nigdy nie wyjdzie już z głowy. Wryło się gdzieś głęboko w podświadomość i słyszę ten głos. Maszerowaliśmy wiec dziś wieczorem w deszczu na placu trzy godziny. Jak to się mówi pogoda taktyczna. Co w tym wszystkim było najciekawsze? Mieliśmy tylko chwilę przećwiczyć i mieć czas na ogarniecie swoich rzeczy, prysznic i rozmowy z rodzinami. Sami wyprosiliśmy naszych dowódców o dodatkową godzinę maszerowania pod ich okiem tak, by popracować nad tym co delikatnie mówiąc kuleje. Nikt nie myślał o odciskach, fizycznym i psychicznym zmęczeniu po całodniowym szkoleniu. Tu właśnie jest ten niezwykły duch ludzi przychodzących do Wojsk Obrony Terytorialnej. Ludzi, którzy są tu bo tego chcieli i nie chcą zmarnować nawet chwili z tego szkolenia.

Wiem, wiem że musztrą walczyć nie będziemy, nie będziemy też najlepszymi żołnierzami na defiladach, bo nie takie jest nasze zadanie, ale musztra daje nam coś więcej niż „równy krok”. Daje nam zgranie, uczy współdziałania i dostosowania się do innych dla dobra ogółu.

Dopóki dziś nie pokonałam 20 kilometrów (nie, nie przesadzam – koleżanka nosi ze sobą krokomierz i dziś uraczyła nas wiadomością ile pokonaliśmy) nie zdawałam sobie sprawy z tego ile to wspólne „tupanie” nam daje. Teraz już bardziej chyba trenując czołganie się udam się do „wozu” bo jutro jeden z najważniejszych dni podczas szesnastki…