Dzień 7: Co ja robię tu?

            Wbrew pozorom tytuł nie jest egzystencjonalnym pytaniem, zadawanym sobie codziennie po pobudce. Choć fakt czasami gdy budzą mnie po 4 godzinach snu też się zastanawiam co ja tu w ogóle robię? Dlaczego nie leżę teraz w wygodnym łóżku i nie obracam się z boku na bok tylko wstaję walczyć głównie z samą sobą i swoimi słabościami. Tym razem jednak chce Wam po prostu opisać taki „standardowy” dzień podczas 16.

Punktualnie o 6:00 rano ze snu wyrywa nas radosny krzyk oficera dyżurnego „Kompania, pobudka, pobudka”. Na orientowanie się gdzie jesteś, co masz teraz zrobić czy jakiekolwiek zbieranie myśli czasu najzwyczajniej w świecie nie ma. Masz bowiem całe 15 minut na to by wywalczyć sobie miejsce przy umywalce i się umyć (mężczyźni jeszcze do tego ogolić), załatwić wszelkie fizjologiczne potrzeby, ubrać w dres, pościelić łóżko, ogarnąć salę i stanąć plutonami w dwuszeregu na korytarzu na zbiórce. Na początku myślałam, że w 15 minut to ja co najwyżej mogę się uczesać. Zresztą przez pierwsze dwa dni byłyśmy z dziewczynami tak ambitne, że wstawałyśmy 5:20 żeby wszystko zrobić na spokojnie i żeby jeszcze do tego sala lśniła, wszystko było idealnie poukładane a łóżka były pościelone tak, że „mucha nie siada”. Szybko jednak wyleczyłyśmy się z takiej nadgorliwości a raczej pomogło nam się wyleczyć intensywne szkolenie. Teraz ciężkie powieki otwieramy dopiero gdy wyrywa nas ze snu specyficzny budzik, w którego rolę wciela się właśnie oficer dyżurny. Nagle okazało się, że 15 minut to w sumie sporo czasu i można wszystko ogarnąć.
            6:15 wyruszamy na „poranny rozruch” – przez 30 minut biegamy, ćwiczymy, rozciągamy się i znowu biegamy. Na początku myślałam, że to już dla mojego organizmu jest zabójcza dawka sportu na dzień. Sami sobie jednak często nie zdajemy sprawy z tego ile nasze ciało jest w stanie wytrzymać gdy głowa „da mu na to zgodę”.

O 7:00 docieramy na śniadanie. Nie ma co liczyć jednak na jakieś wygodne rozsiadanie się i delektowanie tym co kuchnia wydała bo już 20 minut później trzeba ruszać z powrotem na swój „obiekt”, ekspresowo przebrać się w mundury i stanąć na porannym apelu.

No i potem się zaczyna. Szkolenie jest bardzo skondensowane więc nie można marnować czasu. Cały dzień poświęcamy więc obsłudze broni, nauce postaw strzeleckich, strzelaniu, pokonywaniu toru przeszkód, nauce udzielania pierwszej pomocy na polu walki i poznawaniu tajników taktyki zielonej. Coś co w sumie opisałam w jednym zdaniu i mogłoby wydawać się „bułką z masłem” wcale takie nie jest. Kilometry, które dziennie pokonujemy w kamizelkach, hełmach, z bronią i zasobnikami dają o sobie znać, gryząc Twoje mięśnie - przynajmniej ja mam takie odczucie z każdym kolejnym krokiem i z każdym kolejnym „padnij”, „powstań”.

Na szczęście „żołnierz” jeść musi – ok. 14:00 udajemy się więc na obiad i tam możemy się nim delektować całe 30 minut 😉 Nie ma co liczyć na poobiednią sjestę. Jak już pisałam – czas jest tu na wagę złota, więc zaraz po posiłku wracamy do dalszych ćwiczeń – taktyka, postawy, strzelanie itd. Nasi instruktorzy i dowódcy nie dadzą nam się nudzić. Gdy tylko wydaje nam się, że z nas już niezłe kozaki bo coś załapaliśmy – dodawany jest kolejny, nowy element i kolejną dawkę wiedzy.

Szkolenie kończy się wieczornym apelem – standardowo powinien być on o 21:00, zdarza się jednak, że szkolenie się przedłuża lub musimy na pace STARA wrócić ze strzelnicy co zajmuje ok. dwóch godzin i tak oto dziś cisza nocna zamiast o 22:00 była o północy.

Dziś cały pluton jak nie pół kompanii miało ze mnie niezły ubaw. Powiem więcej ja sama z siebie się śmiałam do rozpuku gdy powiedziałam, że wzięłam tu sobie z domu książkę. Serio! Jak już pisałam wciąż pojąć nie mogę skąd mi do głowy przyszedł pomysł, że będę miała czas jeszcze na czytanie. Co za naiwność 😉

            Jeśli zastanawiacie się kiedy ćwiczymy musztrę powiem krótko – cały czas. Każde przejście z punktu A do puntu B to kolejne szkolenie musztry tak by nie zmarnować nawet wyjścia na obiad czy kolacje (na śniadanie wbiegamy).

Jeśli ktoś z Was boi się, że nie podoła mówię Wam nie ma co się łamać! Nie jestem ani sportsmenką ani atletką, zwykła taka „Mała Mi” jednak z dużym samozaparciem i to właśnie jest najważniejsze bo wszystko siedzi w głowie. Nie oszukujmy się łatwo nie jest, ale nikt nie obiecywał, że będzie. W końcu to szkolenie i to bardzo intensywne a nie wczasy. Jeśli jednak jesteście zmotywowani dacie radę bez względu na kondycję i siły fizyczne.

 Gdy kończę ten wpis mija 1 w nocy. Już za chwilę wdrapię się na moje piętro „wozu” – bo tu mamy piętrowe, przytulę do poduszki i po chwili usłyszę „Kompania, pobudka, pobudka” i choć jestem koszmarnie zmęczona, wiem że podołam. Dlaczego? Bo chcę!!!