DZIEŃ 1: Przekraczam bramę koszar…

Punktualnie o 7:00… no dobra o 6:30 stałam już przed bramą jednostki w Gliwicach. Choć czytałam sporo i wszędzie gdzie się dało o tym jak wygląda szkolenie podstawowe w Wojskach Obrony Terytorialnej to kompletnie nie wiedziałam czego się spodziewać. W końcu to pierwsza tak zwana szesnastka w województwie śląskim.

A co jeśli tu będzie inaczej, albo jeśli to co czytałam to bzdury? Czego nie wzięłam a mieć powinnam? Co wzięłam niepotrzebnie? Gdzie ja się w ogóle pcham? Czy dam radę?

Ciąg bezsensownych – jak teraz po 17 godzinach mogę stwierdzić – przerwało „zaproszenie” do środka. Potem już na takie myśli, jak i w sumie na nic nie było czasu.

Bardzo szybko zrozumiałam, że każda minuta jest tu na wagę złota. No ale w sumie przecież przyjechałam tu się szkolić a nie na wczasy.

Tor jaki trzeba było pokonać zaczynał się w punkcie ewidencyjnym, potem jeszcze szkolenia, badanie lekarskie, szkolenia i fryzjer – niestety w grę nie wchodziła opcja podcięcia końcówek czy pofarbowania włosów wiec się nie skusiłam.

Gdy miałam już wszystkie kwity mogłam ruszyć do magazynu gdzie miałam zostać umundurowana.

Raz, dwa, trzy – Pan z Wojskowego Oddziału Gospodarczego wydawał jedną rzecz po drugiej. Plecak, strój sportowy, jeden mundur, drugi mundur, kurtka, czapka, rękawiczki, koszulki do munduru, buty itd. Przymierzam szybko bo wiadomo inni czekają.

Szczerze mówiąc nie wierzyłam, że szyją też takie małe mundury (delikatnie mówiąc gdy Bóg rozdawał wzrost i rozum ja stałam w kolejce dwa po rozum a przynajmniej tak sobie tłumaczę). Próbuję upchnąć wszystko do plecaka myśląc po jakiego czorta ja tyle rzeczy z domu zabrałam i jakim cudem to wszystko teraz ogarnę.

Upychanie kolanem daje radę i w kilka minut z plecakiem mojego wzrostu mogłam pędzić do budynku, w którym miałam zobaczyć swoje lokum na szesnaście dni.

Raz dwa wybrałam sobie wóz (tak tu mówią na łóżko) i już miałam ochotę na nie paść gdy padła komenda do przebrania się w stroje sportowe i marsz do hali.

Masz ci los. Zgadnijcie gdzie miałam strój sportowy – podpowiem, że był jednym z pierwszych elementów jakie w magazynie włożyłam do plecaka. Za trzecim nurem w wór udało mi się wydobyć potrzebne rzeczy. Chwilę później już stałam na zbiórce i marsz do hali.

Teraz to czego bałam się najbardziej. Bieg mnie nie wzruszał ale te brzuszki a przede wszystkim pompki to mój koszmar senny. Wojskowi jednak potrafią motywować – i nie chodzi mi o motywację znaną z filmu Kawaleria Powietrzna gdzie pada hasło „Pan porucznik to jednak fachowiec jest…”. Serio dali mi tak pozytywnego kopa, że w mojej skromnej ocenie – było nieźle. Co ważne i co powtarzali instruktorzy – to jest test przede wszystkim dla mnie samej bo dzięki niemu dowiem się nad czym mam pracować ale i ile osiągnęłam przez szkolenie.

Czasu na radość z wyników nie trwała jednak długo… bo nie było na to czasu. Marsz, raz, dwa, ruszać się – to słowa, do których już w pierwszym dniu się przyzwyczaiłam i wiecie co, bardzo mi się to spodobało. Taki wojskowy rygor wbrew pozorom daje jakąś dziwną energię i adrenalinę. Po walce na hali myślałam, że nic dziś trudniejszego mnie nie spotka… wojsko potrafi jednak zaskoczyć. Jakim cudem ogarnęłam wojskowe ścielenie łóżka tego wciąż nie wiem. Nawet jednak nie wiecie jak się cieszę, że mi się to udało i teraz mogę w końcu przytulić się do poduszki. Coś czuję, że ta noc jak i mijający dzień będzie dobra choć krótka. No ale w sumie, już nie umie doczekać się pobudki i czekających nas wyzwań…