Dzień 6: Jak dobrze, że to mam

Po 6 dniach spędzonych w wojskowych koszarach już chyba śmiało mogę opisać co warto wziąć ze sobą, by życie przez 16 dni było lżejsze i co też ze sobą można wziąć. Dlatego też dzisiejszy wpis będzie bardziej informatorem z mojego doświadczenia. Od razu radzę nie bierzcie za dużo bo najzwyczajniej w życiu nie będziecie mieli gdzie tego trzymać.

My mamy jedną nocną szafkę na dwie osoby i …. I to by było na tyle, resztę trzymasz w zasobniku czyli plecaku a ten z kolei nie raz będziecie musieli tachać podczas ćwiczeń z taktyki. Uwierzcie to co wojsko daje już ledwo można tam zmieścić. Warto więc skupić się na konkretach niezbędnych do przetrwania. Wiadomo, że w dzisiejszych czasach nie da się żyć bez komórki więc nie zapomnijcie i o ładowarce oraz Power Banku (nie raz mnie uratował bo gniazdek w pokoju niewiele więc łatwiej go naładować a potem w ciągu dnia nawet w terenie masz przy sobie telefon, który w tym czasie się ładuje).

Warto wziąć też piżamę – wielu szczególnie panów się u nas zdziwiło, że armia o dobry sen nie zadbała i teraz śpią w koszulkach i spodenkach sportowych – cóż jakoś sobie trzeba radzić. Własna bielizna to także podstawa no chyba, że w dwóch bokserkach jesteście wstanie opędzić 16 dni czego jednak nie polecam a uwierzcie mi, że na pranie codzienne nie będziecie mieć czasu.

Kawy czy herbaty oraz tony jedzenia do zalewania wrzątkiem nie ma co nawet kupować bo i tak nie będziecie mieli ani gdzie tego zalać ani kiedy tego zjeść. Moja cała wielka torba „gorących kubków” poszła do tak zwanej cywilkowni czyli pomieszczenia gdzie w workach wkładaliśmy rzeczy w których przyszliśmy. O kosmetyczce z żelem, szamponem, pastą, szczoteczką, kremem itp. chyba wam mówić nie muszę. Ręczniki da ojczyzna – ja jednak wolę swoje cienkie, szybkoschnące.

Nie zapominajcie też o wodzie lub napojach bo będzie Wam tego brakowało i co najważniejsze nie zapominajcie pić – sama zauważyłam, że zdecydowanie za mało piję a odwodnienie to jedna z najszybszych metod do szybkiego zakończenia 16. Dla mnie ważny były też izotoniki najlepiej te rozpuszczane w wodzie. Ratowały gdy czułam, że nie mam już siły ruszyć palcem.

Własne buty sportowe – to dla mnie była podstawa (na szczęście) bo dostałam o 3 numery za duże i jakoś nie widzę siebie biegającej po bieżni czy robiącej przeróżne dziwne figury gimnastyczne w butach „od starszego brata”.

Własne buty taktyczne – tak pod warunkiem, że macie je rozchodzone. Ja oczywiście nie znalazłam na to czasu przed „szesnastką” i hymmm… no nie są zbyt przydatne. Zegarek – to rzecz bez, której tu żyć się nie da bo wszystko jest na czas i co do minuty. Trzeba więc mieć jak ten czas kontrolować. Czołówka z kolei uratuje Was nie tylko w czasie ćwiczeń gdy zapadnie już zmrok ale przede wszystkim gdy o 22:00 ogłoszą ciszę nocną i zgaszą Wam wszystkie światła.

Nie zapomnijcie też o paście do butów – bo chyba nie chcecie paradować na przysiędze w butach obklejonych błotem.

Z cyklu pierwsza osobista pomoc medyczna. Nie zapominajcie o lekach na przeziębienie, witaminie C i oczywiście swoich lekach jeśli takie bierzecie. Przyda się też coś na ból głowy – często występuje przy zmęczeniu. No i najważniejsze - jaka ja jestem wdzięczna temu przebłyskowi w mózgu, który nakazał mi wziąć wszystko co ratuje mięśnie i nogi a przede wszystkim stopy. Wojskowe byty da się rozchodzić (sama nie wierzę, że to pisze bo jeszcze dwa dni temu chciałam je wyrzucić przez okno), ale zanim to zrobisz to twoje nogi trochę muszą przecierpieć. Maść i talk do stóp ratują życie. Oczywiście plus plastry, dużo plastrów Wycieńczonym treningami mięśniom też przyniesie ratunek dobra maść i dosłownie postawi Was na nogi na drugi dzień. Bez sprawnych nóg nie zrobisz tu nic więc trzeba o nie dbać jak o najcenniejszy skarb zwany GROTem.

Czy potrzebujecie coś więcej – nie sądzę bo raczej nie będziecie mieli czasu z tego korzystać ani miejsca żeby to gdzieś dać. Wyobrażacie sobie, że ja wzięłam tu książkę. Normalnie chyba mnie jakaś pomroczność jasna dopadła gdy wpadłam na ten pomysł. Serio, myślałam że znajdę tu czas na czytanie. Jak sobie teraz o tym myślę to sama z siebie się śmieję. No cóż… przynajmniej teraz Wam mogę napisać – nie, nie bierzcie nic na zajęcie czasu bo czasu mieć nie będziecie. Myślę, że o niczym nie zapomniałam, jeśli tak to piszcie i pytajcie no i pamiętajcie, nie ma co przeginać bo potem przegnie Was zasobnik

Aaaaaa….. i jeszcze na koniec króciutko co u mnie. Króciutko bo jest już 1:00 w nocy i trochę padam na przysłowiowy ryjek. Mam dobre wiadomości, przetrwałam kolejny ciężki dzień z mega intensywnymi treningami. Nie jestem wstanie zliczyć ile razy zrobiłam dziś „padnij, powstań” ile razy przygotowywałam broń do sprawdzenia i ile razy stawałam na baczność. Pewnie jutro mi o tym nogi i ręce przypomną – nie mam siły już dziś upoić ich maścią. Po pobudce o 6:00 z powrotem w naszej sali byliśmy o 23:00… to był ciężki, ale udany dzień no i co najważniejsze zaczynam oswajać się z wredną koleżanką - kamizelką w wersji "dla słonia". Coraz łatwiej jest się mi w niej poruszać i wykonywać pewne czynności. Nie będzie z tego przyjaźni, ale może uda nam się razem przetrwać te 10 dni.