Dzień 13: Napięcie

              Dziś wpis będzie bardzo szybki i krótki. Wybaczcie, ale jutro… no właśnie jutro „Pętla taktyczna” czyli egzamin podsumowujący to czego nauczyliśmy się przez ostatnie 13 dni. Nie wiem czy będę musiała wstać za dwie godziny, trzy czy cztery. Nic nie wiem. Niewiadoma jest jedną z najgorszych rzeczy. Jezuniu jak ja nie lubię nie wiedzieć. Niby w zasadzie nigdy nie wiesz co Cię w życiu czeka, co przydarzy się jutro a jednak, gdy masz przed sobą takie wyzwanie to najzwyczajniej w świecie zaczynasz myśleć co przygotowali dla Ciebie miłościwie nam dowodzący 😉

Niewiedza powoduje także, że ludzie zaczynają sami dobie dopowiadać coś do tego co usłyszą pokątnie, tworzą wizje tego co nas czeka i co jeden to ma „lepszy” plan. Lepszy znaczy bardziej „hardkorowy”. Wizje przejścia kilkudziesięciu kilometrów, wielogodzinnej taktyki, możliwość porwania członka sekcji, atak przeciwnika, pokonywanie terenów mega trudnych do przejścia, nocowanie w gdzieś itd. Noooo… generalnie lubię takie klimaty, ale gdy ma być to w formie egzaminu przy mojej wykończonej obecnie osobie (ostatnie dni dały nam delikatnie mówiąc w cztery litery) to zaczynam się stresować i co gorsza sama wymyślać co nas tam może czekać.

Od popołudnia czyli od czasu kiedy wróciliśmy z taktyki, panuje więc na korytarzach i „jamach” czyli pokojach, dziwna atmosfera i można wyczuć napięcie. Co zabrać, jak się ubrać, o czym nie można zapomnieć? Na dodatek mam wrażenie, że prowadzona jest tu jakaś gra psychologiczna. To, że specjalnie nie mówi nam się co nas czeka, bo ma być to elementem zaskoczenia to jedno, ale do tego dochodzi moim zdaniem specjalnie prowadzona dezinformacja. Tak, więc tu i ówdzie padają informację o tym, co ma się jutro dziać, tylko ja osobiście do końca w to nie wierzę.

Wciąż tylko sobie zadaję pytanie czy podołam, tak po prostu czy fizycznie dam radę. Czy nie będę dla mojej sekcji ciężarem. To samo uczucie towarzyszyło mi przed wyjazdem do Afganistanu, ja niedoświadczona, niewyćwiczona i nie żołnierz nie chciałam, żeby swoją niewiedzą, głupotą czy brakiem sił narażać żołnierzy podczas patroli. Tylko wtedy taką świadomość miałam już na kilka miesięcy przed wyjazdem a to dawało mi szansę i tak dzięki temu miałam czas się przygotować. Codziennie chodziłam na siłownię gdzie z trenerem personalnym walczyłam o poprawę kondycji, czytałam masę książek i studiowałam intensywnie tamtejszą kulturę i zachowanie, by zrobić wszystko by jak najlepiej się przygotować na ten wyjazd. Tu natknęło mnie dopiero niespełna dwa tygodnie temu, że może być „wesoło”.

Co zrobić? Trzeba sobie powtarzać przede wszystkim, że kto da radę jak nie ja i moja sekcja. Właśnie to jest bardzo istotne MOJA sekcja. Tak mi się wydaje i mam nadzieję, że tak jest bo w wojsku powinno się działać zespołowo. Tu nie patrzy się tylko na siebie, ale i na swoich kolegów. Tu nie chodzi o to by być wybitną jednostką, bo nawet najlepszy bez zespołu „wojny nie wygra”. Dlatego trzeba się skupić nie tylko na sobie, trzeba pomagać tym, którzy nie dają rady. Pętla sprawdzi więc - mam nadzieję – nie tylko naszą siłę fizyczną, nasze umiejętności czy zdobytą wiedzę ale też to jacy jesteśmy, czy zostawiamy kolegę czy mu pomagamy, czy inni mogą na nas liczyć czy nie nadają się do pracy zespołowej. Niby mamy być oceniani za wykonanie każdego zadania indywidualnie, ale nasza indywidualność nie może być samolubna, bo ktoś kto myśli tylko o sobie nigdy nie będzie dobrym żołnierzem. Dlatego teraz uciekam spać spokojna o jedno – w tej „walce” nie będę sama i nie zostawię samym sobie innych i nawet jeśli nie pójdzie mi wybitnie, nawet jeśli czasowo będzie fatalnie, to będę mogła z podniesionym czołem złożyć w niedzielę wojskową przysięgę. Jeśli oczywiście „przeżyję” jutrzejsze „piekiełko”.

Tu wielki uśmiech do twórców pętli 😊 Przeczytają to dopiero po jej zakończeniu więc nie myślcie, że chce się podlizać. Po prostu jutro jak przejdę to co wymyślili mogę się już do nich nie uśmiechać 😉