BACKSTAGE

16 dni minęło… nigdy nie przypuszczałam, że będzie to jak mrugnięcie powiekami, zaledwie ułamek sekundy dla wielu niezauważalny a dla tych, którzy tam byli tak ważny. Z niecierpliwością czekam na szkolenia weekendowe i wdrażam powoli treningi, tak by poprawić kondycję. Trzymajcie za mnie kciuki, żebym nie straciła motywacji.

Tymczasem warto zdradzić kulisy powstawania blogu. Wielu z Was pytało jak to jest, że mogę pisać, jakim cudem znajduję na to czas a niektórzy poddawali w wątpliwość intensywność treningów, skoro mogłam sobie siedzieć i pisać. Dlatego warto to wyjaśnić.

Wszystko tak naprawdę zaczęło się w 2012 roku. Wtedy pojechałam po raz pierwszy jako korespondent wojenny do Afganistanu – tak, robię w życiu mnóstwo różnych rzeczy, ale przede wszystkim jestem dziennikarką. Tam właśnie powstał pierwszy pisany przeze mnie blog „Zrozumieć Afganistan”. Opisywałam tam wszystko co widziałam na misji, co czułam i co robiłam. Blog podobno cieszył się bardzo dużym powodzeniem – nie wiem, nie sprawdzałam statystyk, nie miałam licznika odsłon. Jedynie maile, które otrzymywałam od czytających pokazywały mi, że warto pisać a administrator strony zapewniał, że „ma powodzenie”. Dla mnie ważne jednak było jedynie to, że mogłam ludziom pokazać jak to naprawdę wygląda. Przez 3 miesiące dzień w dzień opisywałam więc wszystkie patrole na których byłam i życie w bazie. Do tego nagrywałam materiały do radia. Bardzo często spałam zaledwie kilka godzin, czasami nie spałam w ogóle – taka robota. Sama zresztą pojechałam do Afganistanu, żeby przekonać się jak wygląda tam służba naszych żołnierzy. Bardzo nie lubię, gdy ktoś się wypowiada na temat, na który nie ma pojęcia. Skoro chciałam pisać i mówić o wojsku i o „misjonarzach” to musiałam zobaczyć jak to wygląda. Tak też zaczęła się moja przygoda z wojskiem, w którym się po prostu zakochałam.

Gdy powstały Wojska Obrony Terytorialnej stwierdziłam, że to jest to. Nie muszę rezygnować z całego mnóstwa pasji jakie mam a mogę robić kolejną rzecz, którą uwielbiam. Szczególnie, że widząc falę hejtu głównie płynącą z ust i palców stukających w klawiaturę, ludzi którzy nigdy w WOT nie byli, nie mają z tą formacją nic wspólnego, chciałam na własnej skórze przekonać się jak to jest. Muszę Wam jeszcze coś wyjaśnić, dziennikarze mają to szczęście, że często poznają cudownych ludzi – pasjonatów. Czasami się zdarza, że jesteśmy tą pasją zarażani, raz na krócej raz na dłużej. Tak też pokochałam chyba na zawsze górnictwo, ratownictwo, poszukiwanie z psami osób zaginionych no i właśnie wojsko.

Po pokonaniu całej papierologi i badań, gdy dowiedziałam się, że idę i to na pierwszą 16, na Śląsku pomyślałam sobie, że może, ktoś chciałby poczytać też mój odbiór tego szkolenia. Może komuś moje przemyślenia się przydadzą a może po prostu dadzą do myślenia. Napisałam więc prośbę w tej sprawie do generała Wiesława Kukuły. Dla dociekliwych, tak znam Go jeszcze z czasów pisania o Afganistanie. Poprosiłam o możliwość relacjonowania swojej 16. no i dostałam zgodę 😊 Warunek był jeden – nie może mi to w żaden sposób przeszkadzać w szkoleniu. To akurat bardzo mi pasowało, bo nie chciałam nic tracić, ani być na tapecie jako jakiś „plecak” zwolniony z niektórych zadań. Ponieważ tu mieliśmy takie samo zdanie, to nic nie stało na przeszkodzie rozpoczęcia projektu. Dzięki zgodzie Generała miałam możliwość wzięcia tabletu na szkolenie. Był on jednak zamknięty a dostęp do niego otrzymywałam dopiero po ogłoszeniu ciszy nocnej. Tak też gdy zapadała ciemność nie tylko na zewnątrz, ale i w „jamach” czy na korytarzach, ja brałam czołówkę, broń i ruszałam do pustego pokoju, gdzie był tylko taboret, kartony i mój tablet. Siadałam i pisałam do Was wszystkich.

  Jakim cudem dawałam radę? Sama nie wiem. Czasami byłam tak zmęczona, że już kierowałam swoje kroki do łóżka a potem przypominałam sobie o tym, że przecież choć dla wszystkich to koniec dnia to nie dla mnie. Podjęłam się czegoś, może i nieświadoma jak będzie ciężko ale nie mogłam się poddać, nie mogłam nie wykonać zadania bo to nie w moim stylu. Na szczęście jako dziennikarz, który relacjonował nie jedną katastrofę i strajk miałam doświadczenie w nieprzespanych wielu nocach i pracy po 20 godzin na dobę. Tu też nie raz spałam 4 godziny, ale za każdym razem, gdy czytałam Wasze wpisy i widziałam, jak mi kibicujecie rozumiałam, że warto włożyć całą siebie i resztkę sił w to by pisać. Bardzo Wam za to dziękuję, bo mój blog to w dużej mierze tak naprawdę Wasza zasługa i Wasz sukces.

Na koniec chciałabym podziękować mojemu, najlepszemu plutonowi 3. Jesteście cudowną ekipą. Dziękuję Wam za wsparcie. Szczególnie dziewczynom, które widać było, że serio mi kibicują i współczują za każdym razem, gdy przykładały głowy do poduszek, a ja wychodziłam pisać. Dziękuję, że mogłam liczyć na Waszą pomoc gdy nieprzytomna się budziłam a wy pomagałyście mi ogarnąć "rzeczywistość". Jak już tak dziękuję to chciałabym podziękować kadrze - szczególnie swojemu dowódcy plutonowemu Łukaszowi i jego zastępcom Piotrkowi i Agnieszce - bez Was nic by ze mnie nie było :)